Ας εξετάσουμε την κλάση Vector που είδαμε στην υπερφόρτωση των τελεστών. Ο προσδιοριστής nothrow σε συνδυασμό με τον τελεστή new μας υποχρεώνει να ελέγξουμε την επιστρεφόμενη τιμή του τελεστή new για να δούμε έαν έχει αποτύχει η διαδικασία δέσμευσης μνήμης ή όχι και στην περίπτωση που έχουμε αποτυχία τερματίζουμε το πρόγραμμα.

Vector.cpp

#include <iostream>
#include <cstdlib>
 
using namespace std;
 
class Vector {
  int *array;
  int size;
 
public:
  Vector(int length=0);
  ~Vector();
  int &valueAt(int pos) const;  // returns a reference to element at position pos
};
 
Vector::Vector(int length) {
  size = length;
  array = new (nothrow) int[size];
  if(array==NULL) {
    cerr << "Memory allocation failure!" << endl;
    exit(-1);
  }
  for(int i=0; i<size; i++)
    array[i] = 0;
}
 
Vector::~Vector() {
  delete [] array;
}
 
int &Vector::valueAt(int pos) const {
  if(pos>=length()) {
     cerr << "Invalid access position!\n";
     return array[size-1];
  }
  return array[pos];
}

Αν και η παραπάνω διαδικασία δεν είναι λανθασμένη, έχει το βασικό μειονέκτημα ότι θα πρέπει να τερματίσουμε το πρόγραμμα, ακόμη και εάν ο λόγος αποτυχίας είναι ότι ο χρήστης της κλάσης επέτρεψε το πέρασμα αρνητικής τιμής ως όρισμα στον κατασκευαστή.

VectorUse.cpp

#include "Vector.cpp"
 
int main() {
  int size;
  cout << "Enter verctor size: ";
  cin >> size;
  Vector v(size);
  for(int i=0; i<size; i++)
    v.valueAt(i) = 100-1;
}

Η παραγωγή ενός exception μπορεί να επιλύσει πιο αποτελεσματικά το παραπάνω πρόβλημα διότι επιτρέπει την διαχείριση γεγονότων που δεν επιτρέπουν την ομαλή ροή του προγράμματος. Στο παράδειγμα του κατασκευαστή της κλάσης Vector, η αποτυχία κλήσης του τελεστή new (χωρίς τον προσδιοριστή notrhow) παράγει ένα exception τύπου std::bad_alloc, το οποίο μπορούμε να διαχειριστούμε, όπως παρακάτω:

Vector.cpp

#include <iostream>
#include <cstdlib>
 
using namespace std;
 
class Vector {
  int *array;
  int size;
 
public:
  Vector(int length=0);
  ~Vector();
  int &valueAt(int pos) const;  // returns a reference to element at position pos
};
 
Vector::Vector(int length) {
  size = length;
  array = new (nothrow) int[size];
  for(int i=0; i<size; i++)
    array[i] = 0;
}
 
Vector::~Vector() {
  delete [] array;
}
 
int &Vector::valueAt(int pos) const {
  if(pos>=size) {
     cerr << "Invalid access position!\n";
     return array[size-1];
  }
  return array[pos];
}

VectorUse.cpp

#include "Vector.cpp"
 
int main() {
  int size;
  do {
    cout << "Enter verctor size: ";
    cin >> size;
    try {
      Vector v(size);
    } catch(std::bad_alloc ex) {
      cout << "Vector size should be a positive integer! Retry...\n";
      continue;
    }
    for(int i=0; i<size; i++)
    v.valueAt(i) = 100-1;
  } while(size<1);  
}

Αν και στο παραπάνω απλό παράδειγμα είναι προφανές ότι είναι πιο απλό να ελέγξει κανείς το μέγεθος της παραμέτρου size πριν καλέσει τον κατασκευαστή, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να εφαρμοστεί σε όλες τις περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα το μέγεθος size παράγεται δυναμικά από το πρόγραμμα και ο κατασκευαστής καλείται σε αρκετά διαφορετικά σημεία του προγράμματος.

Στη C++ μπορείτε να δημιουργήσετε ένα Exception χρησιμοποιώντας οποιονδήποτε τύπο δεδομένων, δηλαδή δεν απαιτείται τα αντικείμενα που παράγονται να είναι απόγονοι συγκεκριμένης κλάσης. Δείτε μερικά παραδείγματα παραγωγής έγκυρων exceptions παρακάτω:

throw -1;                     // throw an integer value
throw ENUM_INVALID_INDEX;     // throw an enum value
throw "Invalid argument!";    // throw a literal C-style (const char*) string
double pi=3.14159; throw pi;  // throw a double variable that was previously defined
throw MyException("Fatal!");  // Throw an object of class MyException