Κατά την εισαγωγή στις μεθόδους της κλάσης είδαμε την δυνατότητα ορισμού σε μία κλάση μεθόδων με το ίδιο όνομα αλλά με διαφορετικό αριθμό ή/και τύπους παραμέτρων. Η δυνατότητα αυτή που μας δίνει η Java και ο Αντικειμενοστραφής Προγραμματισμός γενικότερα, ονομάζεται method overloading και οφείλεται στο γεγονός ότι μία μέθοδος δεν ορίζεται μόνο από το όνομα της αλλά και από το σύνολο των τυπικών παραμέτρων της. Τυπικές παράμετροι και όνομα αποτελούν την υπογραφή (signature) της κάθε μεθόδου.

Ένα παράδειγμα method overloading δίνεται παρακάτω:

Calculation.java

class Calculation {  
  void sum(int a,int b){ System.out.println(a+b); }
  void sum(double a, double b) { System.out.println(a+b); }
  void sum(int a,int b,int c){ System.out.println(a+b+c); }  
 
  public static void main(String args[]) {  
    Calculation obj=new Calculation();  
    obj.sum(10,10,10);  
    obj.sum(20,20);
    obj.sum(12.2, 11.3);    
  }  

Η παραπάνω διαδικασία αναφέρεται συχνά και ως στατικός πολυμορφισμός (static polymorphism) σε αντιδιαστολή με τον δυναμικό πολυμορφισμό που θα δούμε στη συνέχεια.

Ας υποθέσουμε δύο κλάσεις που η μία κληρονομεί από την άλλη και οι δύο έχουν δύο διακριτές μεθόδους με το ίδιο όνομα και τις ίδιες τυπικές παραμέτρους, δηλαδή το ίδιο signature. Σε αυτή την περίπτωση λέμε ότι η μέθοδος της υποκλάσης, επανα-ορίζει (overrides) την μέθοδο της γονικής της κλάσης. Ένα παράδειγμα είναι το παρακάτω.

TestDog.java

class Animal {    
   public void signature(){
      System.out.println("I am an animal.");
   }
}
 
class Mammal extends Animal {
   public void signature() {
      System.out.println("I am a mammal!");
   }
}
 
class Dog extends Mammal {
 
   public void signature() {
      System.out.println("I am a dog!");
   }
}
 
public class TestDog {
 
   public static void main(String args[]) {
      Animal a = new Animal(); // Animal reference and object
      Animal b = new Mammal();  // Animal reference but Mammal object
      Animal c = new Dog();    // Animal reference but Dog object
 
      a.signature(); //output: I am an animal.
      b.signature(); //output: I am a mammal!
      c.signature(); //output: I am a dog!
   }
}

Παρατηρούμε ότι η κλήση της μεθόδου signature από τρεις μεταβλητές τύπου Animal που η πρώτη (a) δείχνει σε αντικείμενο της γονικής κλάσης (Animal), η δεύτερη (b) σε αντικείμενο της υποκλάσης (Mammal) και η τρίτη η δεύτερη (b) σε αντικείμενο της υποκλάσης (Dog) έχει ως αποτέλεσμα την κλήση διαφορετικών μεθόδων. Η απόφαση για το ποια μέθοδος θα κληθεί σε κάθε μία από τις τρεις περιπτώσεις δεν μπορεί να αποφασιστεί κατά την μεταγλώττιση του προγράμματος. Το JVM καλείται να αποφασίσει, με βάση τον τύπο του αντικειμένου στο οποίο δείχνει κάθε μεταβλητή κατά την εκτέλεση.

Στο παραπάνω παράδειγμα, το JVM γνωρίζει το είδος του αντικειμένου στο οποίο δείχνουν οι μεταβλητές a, b και c ανεξάρτητα εάν η reference μεταβλητή είναι του τύπου της γονικής κλάσης ή της υποκλάσης. Η παραπάνω διάκριση είναι γνωστή και ως δυναμικός πολυμορφισμός (dynamic polymorphism), καθώς το ποια μέθοδος θα κληθεί τελικά επαφίεται στο JVM και όχι στον compiler.